Wydawałoby się, że Inkowie nie mieli szans w walce z Hiszpanami. Hiszpanie mieli broń palną, stalowe uzbrojenie, konie, dyscyplinę i doświadczenie, ale Inkowie też mieli swoje atuty:

- andyjskie tkaniny były wyrabiane z wielką precyzją i składały się z wymyślnie łączonych warstw. Żołnierze nosili zbroje z grubej, pikowanej materii, niemal tak samo skutecznie chroniące ciało jak europejskie, ale oczywiście znacznie lżejsze. Wypróbowawszy je, konkwistadorzy porzucili jak jeden mąż swoje stalowe hełmy i napierśniki i odtąd szli do boju wyekwipowani niczym inkaska piechota.

- andyjski wojownik miał pod ręką łuk, oszczep i maczugę, ale jego najstraszniejsza broń, proca, była wykonana z tkaniny: to nic innego jak płytki woreczek z dwoma sznurkami. Procarz wkłada do niego kamień, ujmuje sznurki za wolne końce, nadaje im ruch wirowy i we właściwym momencie puszcza jeden sznurek. Zachowały się wspomnienia, z których wynika, że taki kamień był w stanie zabić konia

- Inkowie wprowadzili przerażającą innowację w użyciu proc: podgrzewali kamienie w ogniskach, owijali w nasączone żywicą bawełniane szmatki i miotali na wroga. Bawełna zapalała się w locie i nagle z jasnego nieba spadał ognisty deszcz. Podczas kontrataku w maju 1536 roku Indianie za pomocą takich pocisków zapalających obrócili okupowane przez Hiszpanów Cuzco w zgliszcza. Nie mogąc nosa wyściubić na powietrze, konkwistadorzy kulili się w budynkach pod nieustannym, trwającym tygodniami ostrzałem.

- konie dawały ogromną przewagę Hiszpanom, największe zwierzęta znane Inkom to lamy, konie były czterokrotnie od nich większe i były dla Inków czymś zupełnie nowym i przerażającym, gdy widzieli dosiadających te bestie ludzi. Ale specyfika inkaskich dróg pozwoliła zmniejszyć tę przewagę. Ich szlaki powstawały dla lam, które w przeciwieństwie do koni potrafią bez problemu chodzić po schodach. Budowniczowie wykuwali w stromych skałach stopnie prowadzące prosto pod górę — rozwiązanie fatalne dla końskich kopyt. Hiszpanie musieli zsiąść z koni i prowadzić oporne zwierzęta za uzdy — a wtedy stawali się łatwym celem. Indianie nauczyli się urządzać zasadzki powyżej nadciągającego nieprzyjaciela i zrzucać nań toczące się głazy

- inna broń przeciwko kawalerii to bolas - trzy kamienie związane ścięgnem lamy, miotane ruchem wirowym. Bolas pętały nogi galopujących zwierząt i przewracały je, a wówczas do akcji przystępowali procarze. Gdyby Inkowie wpadli na pomysł skoordynowanych „salw", zamiast indywidualnie atakować pojedyncze cele, być może Pizarro znalazłby w nich równego przeciwnika.

Z książki 1491. Ameryka przed Kolumbem

#ciekawostki #historia #inkowie

Machu Picchu 

• Jest to XV-wieczna cytadela Inków, położona na grzbiecie górskim o wysokości 2430 metrów (7970 stóp) w Peru.
  
• W języku keczua nazwa tego miejsca mogłaby prawdopodobnie oznaczać „starą górę”.
  
• Inkowie zbudowali posiadłość około 1450 roku, ale opuścili ją sto lat później w czasie hiszpańskiego podboju.
  
• Szacuje się, że w okresie użytkowania jako posiadłość królewska mieszkało w nim około 750 osób, z których większość służyła jako personel pomocniczy, który mieszkał tam na stałe.•Wiele prac rolniczych w Machu Picchu odbywało się na setkach sztucznych tarasów.
  
• Teren jest z grubsza podzielony na sektor miejski i sektor rolniczy oraz na miasto górne i dolne.
  
• Świątynie znajdują się w górnym mieście, magazyny w dolnym, z około 200 budynkami.
  
• Jednak miejsce to pozostało nieznane światu zewnętrznemu, dopóki amerykański historyk Hiram Bingham nie zwrócił na nie międzynarodowej uwagi w 1911 roku.
  
• W 2007 roku Machu Picchu zostało uznane za jeden z Nowych Siedmiu Cudów Świata w światowej ankiecie internetowej.
  

 Zdjęcie autorstwa Emmetta Sparlinga Photography